Την πρώτη φορά που σε είδα, απλά σε συμπάθησα.
Ήσουν ένας άνθρωπος που μπορούσα να συνεννοηθώ.
Με καταλάβαινες, με έκανες να νιώθω καλύτερα, έδινες λίγο παραπάνω φως στις μέρες μου και μία σπιρτάδα στις νύχτες μου.
Δεν μπορούσα όμως να σε δω ερωτικά. Ίσως γιατί μέχρι τότε, είχα μάθει να ερωτεύομαι «λογικά». Δεν είχες όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις για να είμαι μαζί σου. Δεν ήσουν αυτό που πάντα φανταζόμουν, δεν ικανοποιούσες τα κουτάκια της λογικής μου.
Παρόλα αυτά περνούσα χρόνο μαζί σου και ήθελα να είμαι διαρκώς δίπλα σου, με έναν τρόπο που δεν μπόρεσα ποτέ να ερμηνεύσω. Ένα τεράστιο «γιατί» περιπλανιόταν στο μυαλό μου.
Γιατί περνάω τόσο καλά μαζί σου; Γιατί δεν έχω μάτια γι’ άλλον; Γιατί ταιριάζουμε τόσο, ενώ στην πραγματικότητα είμαστε η μέρα με τη νύχτα;
Έχουν δοθεί πολλοί ορισμοί για τον έρωτα.
Δεν ξέρω ποιος είναι ο σωστότερος, όμως εμένα μόνο ένας με εκφράζει: έρωτας είναι όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Κι εγώ με σένα έτσι ένιωθα.
Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.
Ακόμα κι αν η λογική μου έλεγε να φύγω, η καρδιά μου φώναζε να μείνω και να το ζήσω.
Και κάπως έτσι, κατά λάθος σε ερωτεύτηκα κι αυτό ήταν το πιο σωστό λάθος που έκανα ποτέ.
Διαρκώς αναρωτιόμουν αν ήσουν ο λάθος άνθρωπος τη σωστή στιγμή, ή αν ήσουν ο σωστός άνθρωπος, τη λάθος.
Ξέρεις κάτι;
Δεν κατέληξα ποτέ και τελικά δεν με νοιάζει.
Κέρδισα τόσα πολλά πλάι σου, που όλα τα υπόλοιπα φαντάζουν ασήμαντα.
Δίπλα σου γνώρισα έννοιες και συναισθήματα που αγνοούσα την ύπαρξη τους.
Με έμαθες να αφήνω στην άκρη τα κουτάκια του μυαλού μου, τις αναλύσεις, τα πρέπει.
Με έμαθες να ζω και να υπάρχω όπως προστάζει η καρδιά και όχι το μυαλό μου.
Ένα μυαλό που ήταν ποτισμένο με τα βαρετά μοτίβα της κοινωνίας.
Ποια κοινωνία όμως μπορεί να πάει κόντρα στον αληθινό έρωτα;
Αληθινός έρωτας είναι όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς.
Και εγώ δεν μπορούσα να μη σε κοιτάω, να μην απολαμβάνω τη μυρωδιά σου, να μην σε αγκαλιάζω, να μη μοιράζομαι το σώμα και την ψυχή μου με σένα.
Ήταν αδύνατον να μην είμαστε μαζί εμείς οι δύο.
Ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας να γυρίσουμε την πλάτη σε αυτό που νιώσαμε και να προσποιηθούμε ότι δε συνέβη.
Συνέβη και ήταν η πιο έντονη εμπειρία της ζωής μας.
Η μεγαλύτερη τρέλα που έγινε η πιο δυνατή πραγματικότητα.
Ένας κατά λάθος έρωτας, που επιτέλους μας έμαθε να ζούμε με το σωστότερο τρόπο: αληθινά.
Όταν οι σκέψεις σου κάνουν θόρυβο έχεις 2 επιλογές.
Ή που θα αφήσεις τον ήχο τους να σε ξεκουφάνει ή που θα τις κάνεις λέξεις και θα ταξιδέψεις από τη μελωδία τους.
Σε ένα ταξίδι που η ωμή πραγματικότητα είναι πλεγμένη περίτεχνα με το ιδεατό, δημιουργώντας έναν γόρδιο δεσμό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Κάπως έτσι γράφω ιστορίες που ξεκίνησαν με θαυμαστικά και κατέληξαν με ερωτηματικά.
Ή μήπως το αντίθετο;
