Ανέκαθεν ο άνθρωπος είχε την τάση δημιουργίας διακριτών ομάδων, στις οποίες ταξινομούσε τους άλλους αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό.
Άνθρωποι όμορφοι ή άσχημοι, καλοί ή κακοί, μορφωμένοι ή μη, εγωιστές ή δοτικοί, ευαίσθητοι ή αναίσθητοι, είναι μερικές συνήθεις. Η κατάταξη αυτή οφείλεται αφενός στην έμφυτη ανάγκη μας να διαχωρίσουμε τον εαυτό μας από το σύνολο και αφετέρου στην έντονη επιθυμία μας να ψυχολογήσουμε αυτόν που έχουμε απέναντί μας για να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε.
Η απάντηση όμως στα ερωτήματα «Είμαι αναίσθητος; Είμαι καλός; Τι είμαι, ποιος είμαι, που οδεύω;» δεν πραγματοποιείται εν μία νυκτί, αλλά ούτε και σε βάθος χρόνου. Χρειάζεται μια ολόκληρη ζωή για να απαντήσεις. Πόσο μάλλον για να ψυχολογήσεις κάποιον άλλον. Παρόλα αυτά, για προσωπική καθαρά ικανοποίηση, υιοθετούμε το σενάριο που μας βολεύει: «Αυτός είναι κακός, εγώ είμαι καλός». (Για κάποιους βολικότερο ενδέχεται να είναι και το αντίθετο).
Στην πραγματικότητα, η οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση των ανθρώπων κατ’ αυτό τον τρόπο είναι παντελώς λανθασμένη.
Όλοι είμαστε τόσο ίδιοι, μα και τόσο διαφορετικοί, για να στριμωχτούμε σε προκατασκευασμένα καλούπια.
Ο μόνος τελικά ουσιαστικός χαρακτηρισμός είναι οι σωστοί και οι λάθος άνθρωποι.
Για την ακρίβεια σωστοί για μένα, λάθος για μένα.
Υποκειμενική μεν, ρεαλιστική δε.
Αυτόν που θα χαρακτηρίσω εγώ ως λάθος, ενδέχεται να είναι ολόσωστος για εσένα.
Αλλά εγώ είμαι εγώ, ζω και υπάρχω για μένα.
Όσο κι αν προσπαθήσεις με τα λάθος (για σένα) άτομα, δεν θα έχεις κανένα απολύτως αποτέλεσμα.
Χάσιμο χρόνου και ενέργειας θα είναι ο σύντομος απολογισμός σου.
Καθημερινά θυμάμαι το γνωμικό «Αν νιώθεις ότι είσαι ο πιο έξυπνος σε ένα δωμάτιο, βρίσκεσαι σε λάθος δωμάτιο». Η όλη ουσία της πρότασης βρίσκεται στη λέξη «νιώθεις». Το ότι νιώθεις ο πιο έξυπνος δε σημαίνει ότι είσαι κιόλας, μα το σημαντικό είναι ότι το νιώθεις.
Όσο κι αν προσπαθήσεις να εξηγήσεις ότι δεν είσαι ελέφαντας σε κάποιον που είναι, δεν θα το πετύχεις.
Όσο και αν προσπαθήσεις να πείσεις κάποιον που δεν έχει αγνές προθέσεις, ότι εσύ έχεις, δεν θα τον πείσεις.
Όσο κι αν προσπαθήσεις να πάρεις αύξηση γιατί την αξίζεις, αν ο εργοδότης σου είναι πεπεισμένος ότι δεν κάνεις δα και κάτι το σπουδαίο, δεν θα την πάρεις. Ούτε σε βάθος, ούτε σε πλάτος χρόνου.
Όσο κι αν παλέψεις να αποδείξεις ότι είσαι ερωτευμένη με κάποιον που πιστεύει ότι δεν είσαι, δεν θα το αποδείξεις.
Κάποιοι θα σε πουν αναίσθητο, κάποιοι άλλοι ευαίσθητο. Κάποιοι θα σου πουν ότι ο γάιδαρος πετάει, κάποιοι άλλοι ότι εσύ είσαι ο γάιδαρος που δεν πετάει.
Μην απολογηθείς και μην εξηγήσεις.
Απλά άλλαξε δωμάτιο.
Πήγαινε στο δικό σου το δωμάτιο που απαρτίζεται από ανθρώπους που πετάνε, γαϊδάρους που μιλάνε, ελέφαντες που τραγουδάνε.
Από ανθρώπους που είναι σαν κι εσένα κι είναι εκεί για σένα.
Από ανθρώπους που ίσως και να μη σου μοιάζουν, αλλά αναμφίβολα σου ταιριάζουν.
Όταν οι σκέψεις σου κάνουν θόρυβο έχεις 2 επιλογές.
Ή που θα αφήσεις τον ήχο τους να σε ξεκουφάνει ή που θα τις κάνεις λέξεις και θα ταξιδέψεις από τη μελωδία τους.
Σε ένα ταξίδι που η ωμή πραγματικότητα είναι πλεγμένη περίτεχνα με το ιδεατό, δημιουργώντας έναν γόρδιο δεσμό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Κάπως έτσι γράφω ιστορίες που ξεκίνησαν με θαυμαστικά και κατέληξαν με ερωτηματικά.
Ή μήπως το αντίθετο;
