Όλοι ξέρουν την αλήθεια μέσα τους, κι αυτό είναι η μεγαλύτερη τιμωρία για μερικούς, μα και η μεγαλύτερη επιβράβευση για κάποιους άλλους.
Ακόμα κι αυτός που κοροϊδεύει με επιτυχία τους πάντες, πάντα θα είναι αποτυχημένος στο να κοροϊδέψει τον εαυτό του.
Ίσως γιατί όταν μένουμε μόνοι σε ένα άδειο δωμάτιο, πάντα καταλαβαίνουμε τι πραγματικά ισχύει.
Η αλήθεια βλέπεις, έχει τον τρόπο της στο να θυμίζει σε όλους, ποιοι είναι και ποιοι δεν θα μπορέσουν ποτε να γίνουν.
Αυτοί που είναι άσχημοι μέσα τους το ξέρουν πολύ καλά.
Κι ας κάνουν τους χαζούς, κι ας κάνουν τους χαλαρούς.
Ξέρουν ότι φέρονται άσχημα, ότι είναι αυτοκαταστροφικοί, ότι φθονούν τους γύρω τους, χωρίς κανένα λόγο πέρα από το κόμπλεξ τους.
Ξέρουν πολύ καλά ότι τα έχουν κάνει σκατά στη ζωή τους και ότι τίποτα όμορφο δεν τους συμβαίνει επειδή φταίνε οι ίδιοι. Κι ας το παίζουν αιώνια θύματα, κι ας κλαίγονται ολημερίς.
Ξέρουν..
Από την άλλη πλευρά οι εσωτερικά όμορφοι άνθρωποι, ξέρουν κι αυτοί την αλήθεια.
Ξέρουν ότι είναι όμορφοι και δοτικοί κι είναι υπερήφανοι γι’ αυτό.
Ξέρουν τι θα πει φιλία, ξέρουν τι θα πει έρωτας, τι θα πει αγάπη και ως ανταμοιβή όλες αυτές τις έννοιες τις βιώνουν έντονα και δεν τις γράφουν μόνο σε στιχάκια, σε στάτους και σε τοίχους.
…Κάποιοι όταν βραδιάζει τρέχουν να ξεφύγουν από την αλήθεια τους γιατί δεν την αντέχουν.
Μα κάποιοι άλλοι, περιμένουν αυτή ακριβώς την στιγμή, όπου η αλήθεια τους θα τους κάνει υπερήφανους.
Όταν οι σκέψεις σου κάνουν θόρυβο έχεις 2 επιλογές.
Ή που θα αφήσεις τον ήχο τους να σε ξεκουφάνει ή που θα τις κάνεις λέξεις και θα ταξιδέψεις από τη μελωδία τους.
Σε ένα ταξίδι που η ωμή πραγματικότητα είναι πλεγμένη περίτεχνα με το ιδεατό, δημιουργώντας έναν γόρδιο δεσμό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Κάπως έτσι γράφω ιστορίες που ξεκίνησαν με θαυμαστικά και κατέληξαν με ερωτηματικά.
Ή μήπως το αντίθετο;
