Δεν ήταν μία, αλλά πολλές οι φορές, που το μικρόβιο της αλλαγής σού χτύπησε βίαια την πόρτα της βαρετής και ρουτινιασμένης καθημερινότητας. H ανάγκη σου για ένα νέο ξεκίνημα ήταν τόσο έντονη, που έσπευσες να προβείς σε βαρύγδουπες δηλώσεις, λέγοντας ότι από αύριο όλα –και περισσότερο εσύ- θα είναι διαφορετικά.
Το αύριο ήρθε και έκανες ό,τι αλλαγή περνούσε από το χέρι σου. Ανακαίνισες το χώρο σου, απομάκρυνες ανθρώπους από τον κύκλο σου, έκοψες μαχαίρι τις συνήθειές σου και τα μέρη που σύχναζες. Μα ενώ διακαώς επιθυμούσες η ονειρική αυτή αρχή να κρατήσει, τελικά αργά ή γρήγορα επέστρεψες στα ίδια, με μόνο σου έπαθλο μια ακόμα αποτυχημένη απόπειρα.
Τα συμπεράσματα της υπέρμετρης προσπάθειας και της παταγώδους αποτυχίας που ακολούθησε, ήρθαν αβίαστα στο μπερδεμένο σου μυαλό. Κατέληξες ότι η «παλιά» σου ζωή δεν ήταν και τόσο αφόρητη όσο νόμιζες, μα ακόμα κι αν ήταν, η αδυναμία του χαρακτήρα σου δεν σου επέτρεψε να την αλλάξεις.
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική.
Οι μεγάλες αλλαγές και τα νέα ξεκινήματα, δεν γίνονται από τη μία μέρα στην άλλη, μα με αργά και σταθερά βήματα. Η ένταση, τα νεύρα, ο θυμός και η θλίψη αποτελούν μόνο το έναυσμα, και όχι το τελευταίο βήμα.
Η στιγμή που λες «αλλάζω» είναι ικανή να πυροδοτήσει τις σκέψεις που θα ακολουθήσουν, μα όχι τις πράξεις. Αυτές έρχονται σταδιακά, κατόπιν απολογισμού και εμβάθυνσης στο τι πραγματικά θες να αλλάξεις και τι να αποδεχτείς.
Αποδοχή, δεν σημαίνει συμβιβασμός, μα το ακριβώς αντίθετο.
Τα λάθη, τα πάθη, οι πράξεις και τα ελαττώματά σου αποτελούν αυτούσια στοιχεία του χαρακτήρα σου, που σε ορίζουν ως ιδιαίτερη προσωπικότητα. Όλα αυτά που ίσως «θα ήθελες» να είναι αλλιώς, όμως δεν είναι, γιατί δε θες στην πραγματικότητα να είναι.
Όσο βεβιάζεις τα γεγονότα και κόβεις μαχαίρι τις συνήθεις, τόσο αυτές δριμύτερες θα επιστρέφουν. Ο τρόπος σκέψης και κατ’επέκταση ζωής, δεν δύναται να αλλάξει μέσα σε ένα απόγευμα ή μια βδομάδα.
Οι ουσιώδεις αλλαγές είναι ταυτόσημες με την εξέλιξη, αποτέλεσμα λογικής και ωριμότητας και όχι αλόγιστες και σπασμωδικές κινήσεις, που είναι καθαρά σκευάσματα συναισθημάτων. Όσο λοιπόν κι αν προσπαθήσεις να αλλάξεις τον εαυτό και τη ζωή σου, βάσει των τσαλαπατημένων και πληγωμένων συναισθημάτων σου, δεν θα τα καταφέρεις.
Ίσως ένα έντονο συναίσθημα σε οδηγεί στο να εκκινήσεις το χρονόμετρο της αντίστροφης μέτρησης των αλλαγών της ζωής σου, μα η λογική είναι πάντα αυτή που τις παγιώνει.
Όταν ο χρόνος ξεσκαρτάρει το «θέλω» από το «θα ήθελα» και η πραγματικότητα ισοπεδώσει τις ανάγκες και φέρει στην επιφάνεια τις επιθυμίες σου, τότε μόνο έχεις αλλάξει πραγματικά.
Όταν οι σκέψεις σου κάνουν θόρυβο έχεις 2 επιλογές.
Ή που θα αφήσεις τον ήχο τους να σε ξεκουφάνει ή που θα τις κάνεις λέξεις και θα ταξιδέψεις από τη μελωδία τους.
Σε ένα ταξίδι που η ωμή πραγματικότητα είναι πλεγμένη περίτεχνα με το ιδεατό, δημιουργώντας έναν γόρδιο δεσμό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Κάπως έτσι γράφω ιστορίες που ξεκίνησαν με θαυμαστικά και κατέληξαν με ερωτηματικά.
Ή μήπως το αντίθετο;
