Ξέρεις είμαι σε μια ηλικία και μια φάση ζωής που βαριέμαι αφόρητα τα μισά, μετρημένα και ρουτινιασμένα συναισθήματα.
Αποφεύγω εξολοκλήρου να λέω, μα και να ακούω, τις φράσεις «Σ ’αγαπάω, αλλά…», «Είσαι ό,τι καλύτερο μου συνέβη, μα…», «Θα έκανα τα πάντα για σένα, όμως…», και πολλές άλλες τέτοιες κλισαδούρες που λένε οι άνθρωποι όταν φοβούνται μη σε χάσουν, μα παράλληλα δεν κάνουν και τίποτα ιδιαίτερο να σε κερδίσουν.
Βλέπεις, υπάρχει μια κρίσιμη στιγμή στη ζωή που έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα τρομερό δίλημμα.
Από τη μία πλευρά να κρατάς πισινές, να χτίζεις τείχη -δήθεν- για να προστατευτείς, να σκέφτεσαι διπλά πριν μιλήσεις και τριπλά πριν πράξεις.
Από την άλλη να ρίξεις μια κλωτσιά δυνατή και να διαλύσεις τα πάντα, επιλέγοντας να αγαπήσεις και να αγαπηθείς με πάθος.
Μάντεψε εγώ τι διάλεξα.
Αν θες λοιπόν να με αγαπήσεις άσε στην άκρη τα «μήπως», «ίσως», «δεν» και άφησε την αγάπη να κάνει το δικό της θαύμα.
Να μας ταξιδέψει σε έναν κόσμο χωρίς προβλήματα, έννοιες, δεύτερες σκέψεις.
Σε έναν κόσμο που είμαστε και πάλι παιδιά.
Εμπιστεύσου την παθιασμένη αγάπη. Δεν θα σε προδώσει ποτέ.
Αυτό άλλωστε είναι “προνόμιο” των ανθρώπων.
Δεν θα σε απογοητεύσει και δεν θα σταματήσει έτσι απλά να υπάρχει.
Εμείς είμαστε αυτοί που τη σκοτώνουμε, μέρα με τη μέρα, όταν την πνίγουμε σε μια καλοστημένη ρουτίνα που ασφυκτιά από μετριότητα.
Γι’ αυτό σου λέω, ζήσ’ το με πάθος, με λάθη, εντάσεις, φουρτούνες, ανατροπές, ή αλλιώς φύγε για πάντα.
Αγάπα με με πάθος, ή μην μ’ αγαπάς καθόλου.
Όταν οι σκέψεις σου κάνουν θόρυβο έχεις 2 επιλογές.
Ή που θα αφήσεις τον ήχο τους να σε ξεκουφάνει ή που θα τις κάνεις λέξεις και θα ταξιδέψεις από τη μελωδία τους.
Σε ένα ταξίδι που η ωμή πραγματικότητα είναι πλεγμένη περίτεχνα με το ιδεατό, δημιουργώντας έναν γόρδιο δεσμό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Κάπως έτσι γράφω ιστορίες που ξεκίνησαν με θαυμαστικά και κατέληξαν με ερωτηματικά.
Ή μήπως το αντίθετο;
