Η έξαρση των αυτοάνοσων νοσημάτων χαρακτηρίζει αναμφισβήτητα τον εικοστό πρώτο αιώνα. Η δυσκολία ανίχνευσης και επίσημης διάγνωσης, η ανεπιτυχής αντιμετώπιση αρκετών εξ΄αυτών, οι αντικρουόμενες ιατρικές γνωματεύσεις και η ψυχοσωματική διάσταση, είναι μερικές μόνο από τις σκοτεινές πλευρές του φαινομένου.
Η ζωή με κάποιο αυτοάνοσο νόσημα αποτελεί ένα δύσκολο προσωπικό αγώνα. Ο φιλικός και οικογενειακός περίγυρος συνήθως αδυνατεί να παρέχει την απαιτούμενη υποστήριξη, κυρίως διότι δεν μπορεί να κατανοήσει ότι μία μόνο πάθηση ενδέχεται να δημιουργήσει τόσα πολλά και διαφορετικά προβλήματα, φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους.
Αρκετοί είναι αυτοί που σε αποκαλούν κατά φαντασίαν ασθενή και υπερβολικό, με αποτέλεσμα τελικά να σου περάσει από το μυαλό ότι όντως είσαι και αποτυχημένα να προσποιηθείς τον υγιή. Η επόμενη έξαρση όμως, είναι αυτή που σου θυμίζει ότι η λέξη υπερβολή μοιάζει μικρή για να περιγράψει αυτό που περνάς.
Στον αγώνα σου να θεραπευτείς, κάποια στιγμή θα απελπιστείς. Όχι τόσο για τον πόνο ή τα θέματα υγείας, αλλά για τον χρόνο που χάνεις. Για τον χρόνο που είναι σαν να μην υπάρχεις, παλεύοντας με τους αήττητους ψυχοσωματικούς δαίμονες που κληρονόμησες για πάντα.
Παγιδευμένος σε αυτή την ψυχεδέλεια, καταλαβαίνεις ότι τα περιθώρια στενεύουν. Και σε αυτό το σημείο βρίσκεσαι αντιμέτωπος με ένα δίλημμα ζωής: να γίνεις καλύτερος ή χειρότερος μέσα από όλο αυτό.
Αν επιλέξεις να γίνεις χειρότερος, θα αυτοχαρακτηρίζεσαι άρρωστος και οι δραστηριότητές σου θα είναι περιορισμένες. Θα απαρνηθείς τη φυσιολογικότητα επικαλούμενος ότι δεν μπορείς να την ακολουθήσεις. Το νόσημά σου θα πάρει τα ηνία και θα σε πάει όπου εκείνο θέλει. Οι συναισθηματικές μεταπτώσεις θα γίνουν τρόπος σκέψης και ζωής. Συχνά πυκνά θα νιώθεις ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει, ότι συμβαίνει μόνο σε σένα και ότι είσαι άτυχος και καταδικασμένος να ζεις έτσι. Όπως όλες οι καταστάσεις, έτσι κ αυτή, θα διαμορφώσει το χαρακτήρα σου αναλόγως. Έναν χαρακτήρα αφημένο, σε ορμονικές και σωματικές διαταραχές.
Αν επιλέξεις να γίνεις καλύτερος μέσα από όλο αυτό, θα αρχίσεις να ψάχνεις εις βάθος και να ερευνάς, να πειραματίζεσαι υπεύθυνα, να γνωρίζεις ανθρώπους συμπάσχοντες και να ανταλλάσσεις εμπειρίες. Θα καταλάβεις ότι όχι μόνο δεν είσαι ο μόνος, αλλά τελικά είναι πάρα πολλοί αυτοί που βιώνουν το ίδιο πρόβλημα με σένα. Σε αυτό το δρόμο θα κληθείς να πραγματοποιήσεις ριζικές αλλαγές στον τρόπο ζωής σου, με αντιδιαμετρικά αντίθετες με πριν συνήθειες. Το αυτοάνοσο νόσημα δεν έχει πια τα ηνία, παραμένει εχθρός, που όμως επιλέγεις να κάνεις φίλο, μόνο και μόνο για να τον νικήσεις.
Ξεκινάς να αφουγκράζεσαι την ψυχή και το σώμα σου. Του επιτρέπεις να ξεκουράζεται περισσότερο και να αποδεσμεύεται από το άγχος της καθημερινότητας. Δεν αναλώνεσαι σε μικροπράγματα, όπως κάποτε. Κι όλα αυτά που δεν σε κάνουν ευτυχισμένο τα βγάζεις εκτός. Επιλέγεις θετικούς ανθρώπους και ανώδυνες καταστάσεις, βιώνοντας την απλότητα της ευτυχίας στο έπακρο. Ακολουθείς τα «θέλω» σου σε κάθε μικρή ή μεγάλη σου απόφαση.
Η πορεία δεν θα είναι εύκολη. Αρκετές προσπάθειές σου θα στεφθούν με αποτυχία και θα πέσουν στο κενό. Ό,τι κι αν γίνεται όμως, πάντα θα συνεχίζεις με το κεφάλι ψηλά, γιατί η λέξη απογοήτευση δεν σου ταιριάζει πια. Είναι μια φάση που πέρασε και δεν ξαναγυρνά. Πίσω από το βαρύ πέπλο ενός αυτοάνοσου νοσήματος πάντα θα βρίσκεται ο πραγματικός σου εαυτός, που δεν είναι κυκλοθυμικός, απαισιόδοξος ή αδύναμος, μα το ακριβώς αντίθετο. Είναι ο μαχητής εαυτός σου. Αυτός που δεν έχει μάθει να τα παρατάει για κανέναν λόγο. Αυτός που πολεμάει μέχρι τέλους.
Μέχρι να στεφθεί νικητής και να γίνει ένας δυνατότερος και καλύτερος άνθρωπος.
Όταν οι σκέψεις σου κάνουν θόρυβο έχεις 2 επιλογές.
Ή που θα αφήσεις τον ήχο τους να σε ξεκουφάνει ή που θα τις κάνεις λέξεις και θα ταξιδέψεις από τη μελωδία τους.
Σε ένα ταξίδι που η ωμή πραγματικότητα είναι πλεγμένη περίτεχνα με το ιδεατό, δημιουργώντας έναν γόρδιο δεσμό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Κάπως έτσι γράφω ιστορίες που ξεκίνησαν με θαυμαστικά και κατέληξαν με ερωτηματικά.
Ή μήπως το αντίθετο;
