Όλοι ξέρουν την αλήθεια μέσα τους, κι αυτό είναι η μεγαλύτερη τιμωρία για μερικούς, μα και η μεγαλύτερη επιβράβευση για κάποιους άλλους. Ακόμα κι αυτός που κοροϊδεύει με επιτυχία τους πάντες, πάντα θα είναι αποτυχημένος στο να κοροϊδέψει τον εαυτό του. Ίσως γιατί όταν μένουμε μόνοι σε ένα άδειο δωμάτιο, πάντα καταλαβαίνουμε τι πραγματικά ισχύει. …
Θες ποίηση; Ας ζωγραφίζω τα μάτια σου με λέξεις, να πέσω στον γκρεμό που υπάρχει στις πονεμένες τους σχισμές. Θες έρωτα; Ας βραχώ σε ενός στεναγμού σου το βαθύ φιλί, να πνιγώ με μεθυσμένα «μείνε» πάνω στου κορμιού σου την σπασμένη μου πυξίδα. Θες να με χάσεις; Ας βρεθώ στις άκρες των δαχτύλων σου σακατεμένο …
Ξέρεις είμαι σε μια ηλικία και μια φάση ζωής που βαριέμαι αφόρητα τα μισά, μετρημένα και ρουτινιασμένα συναισθήματα. Αποφεύγω εξολοκλήρου να λέω, μα και να ακούω, τις φράσεις «Σ ’αγαπάω, αλλά…», «Είσαι ό,τι καλύτερο μου συνέβη, μα…», «Θα έκανα τα πάντα για σένα, όμως…», και πολλές άλλες τέτοιες κλισαδούρες που λένε οι άνθρωποι όταν φοβούνται …
Και είναι η στιγμή που έφτασες στα όριά σου και καλείσαι να αποφασίσεις. Μα αυτή τη φορά δεν θα αποφασίσεις βάσει λογικής και ζυγίσματος των υπέρ και των κατά, αλλά μόνο με την ψυχή σου, το ένστικτό σου και τον κρυμμένο εαυτό σου. Ακούς συνέχεια μια φωνή να σου λέει «τώρα ή ποτέ». Το φωνάζει …
Βρισκόμουν σε ένα μεγάλο κτίριο, με γυάλινη πρόσοψη και πολλούς ορόφους. Η πολυεθνική που πάντα ονειρευόμουν. Φορώντας άσπρο πουκάμισο και μαύρο παντελόνι, έκανα την επίσημη εμφάνισή μου στη νέα μου δουλειά. Μαζί μου ήταν ο σύζυγός μου. Μα κοίτα πόση ευτυχία! Ο άνθρωπος που πάντα ονειρευόμουν ήταν πλάι μου, συνοδοιπόρος σε κάθε στιγμή. Μπήκαμε μέσα …
Είσαι εσύ, που κάποτε ήμασταν μαζί σε μια σχέση διαφορετική από τις άλλες.Μια σχέση που περνούσαμε καλά, αναγκαία και ικανή συνθήκη για να την ορίσουμε «καλή».Ακούγαμε την ίδια μουσική για ώρες μαζί, αγκαλιαζόμασταν σα μικρά παιδιά.Κι ο κόσμος μας κορόιδευε, θυμάσαι;Έφτανε να συναντηθούν τα βλέμματά μας για να δημιουργήσουμε ένα δικό μας σύμπαν, θυμάσαι;Οι μέρες …
