Δύο άνθρωποι συζητούν.
Ο ένας μιλάει, ο άλλος ακούει.
Δεν αρκεί μόνο να τα λες σωστά, πρέπει να τα ακούς και σωστά.
Διότι κάθε επικοινωνία έχει 2 μέρη : τη δήλωση και τη μετάφραση.
Η δήλωση.
Με πόση σαφήνεια, ορθότητα, ειλικρίνεια δηλώνεις αυτό που θες να πεις στον άλλον. Η τέχνη – ή καλύτερα τα κότσια- του να τα λες στα ίσα. Φυσικά η δήλωση δεν είναι μόνο τα λόγια σου. Είναι και το ύφος, ο τόνος της φωνής, η γλώσσα του σώματος σου και πάνω από όλα οι πράξεις που συνοδεύουν και παγιώνουν τη δήλωση σου.
Η μετάφραση.
Η μετάφραση που ο καθένας μας την κάνει όπως τον βολεύει. Η μετάφραση που μπορεί να διαστρεβλώσει έως και 99% τη δήλωση του άλλου. Λάθος μεταφράσεις οδηγούν σε δεύτερες σκέψεις, σε μπερδέματα, σε εικασίες.
Καλό λοιπόν είναι να εξηγούμαστε, μα να μην απολογούμαστε.
Καλό είναι να ακούμε, μα να μην “παρακούμε”.
Όταν θελήσουμε και να πούμε και να ακούσουμε, τότε ίσως και να καταλάβουμε ο ένας τον άλλον.
Όταν οι σκέψεις σου κάνουν θόρυβο έχεις 2 επιλογές.
Ή που θα αφήσεις τον ήχο τους να σε ξεκουφάνει ή που θα τις κάνεις λέξεις και θα ταξιδέψεις από τη μελωδία τους.
Σε ένα ταξίδι που η ωμή πραγματικότητα είναι πλεγμένη περίτεχνα με το ιδεατό, δημιουργώντας έναν γόρδιο δεσμό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Κάπως έτσι γράφω ιστορίες που ξεκίνησαν με θαυμαστικά και κατέληξαν με ερωτηματικά.
Ή μήπως το αντίθετο;
