Η δανεική σχέση δεν θα γίνει ποτέ η ιδανική

Στη δανεική σχέση, όπως προδίδει και το όνομά της, τίποτα δεν σου ανήκει.

Δίνεις πολύ περισσότερα από όσα παίρνεις, παίρνεις λιγότερα απ’ αυτά που αξίζεις και όσες προσθαφαιρέσεις κι αν κάνεις, στο τέλος το αποτέλεσμα θα είναι πάντα μικρότερο ή ίσο του μηδενός.

Σε μια τέτοια σχέση, ακόμα και τα πιο απλά γίνονται με τρόπο πολύπλοκο και κουραστικό, χωρίς κανέναν προφανή λόγο, ενώ προβληματισμοί και θέματα σε κάνουν σιγά σιγά να ξεχάσεις πώς είναι να απολαμβάνεις τις μικρές χαρές της ζωής.

Στην πραγματικότητα, δεν αισθάνεσαι καμία ασφάλεια με τον άνθρωπο που είστε μαζί , σαν να κρέμονται όλα από μια κλωστή.

Σε οτιδήποτε λέτε ή κάνετε κρύβεται ένα «πίσω κείμενο» με αυτά που δεν εκφράζει ο ένας στον άλλον κι εσύ συνήθως είσαι ο «άλλος» .

Μεταξύ σας υπάρχει μια απόσταση αγεφύρωτη που τη φρουρούν οι άμυνες κι οι φόβοι του.

Και όσο κι αν θες να πλησιάσεις, εσύ βρίσκεσαι απέναντι, στο πιο μακρινό «κοντά του» .

Η προκατάληψη και οι αρνητικές προθέσεις δεν αφήνουν τη σχέση να κυλήσει αθώα και φυσικά.

Κι αν πήρες κάτι όμορφο, δανεικό ήταν, σαν να μην έγινε ποτέ.

Δανεικά ήταν κι αυτά που έδωσες, γιατί δεν έφτασαν ποτέ στον προορισμό τους.

Δεν εκτιμήθηκαν, παρερμηνεύθηκαν, κάπου χαθήκανε στο δρόμο.

Το μόνο μάθημα που πήρες είναι ότι η δανεική σχέση δεν θα γίνει ποτέ η ιδανική.

Και η ιδανική δεν είναι βγαλμένη από κάποια ταινία, δεν είναι κάτι άπιαστο αλλά απτό.

Μπορεί να είναι ατελής, γεμάτη λάθη, προσπάθειες και σκισμένους εγωισμούς, αλλά έχει αλήθεια μέσα της και ουσία, αξία και ομορφιά, ακόμα και στα χειρότερά της.

Περνά από σαράντα κύματα κι επιβιώνει.

Σε μεταμορφώνει, σε κάνει υπερήφανη και δυνατή, σου δίνει ελευθερία.

Η ιδανική σχέση δεν δανείζει ούτε δανείζεται.

Είναι δική σου και δική του και είναι αιώνια, ακόμα κι όταν έχει τελειώσει.