Σου έχει τύχει να ξυπνάς το πρωί και να νιώθεις ένα κενό; Ένα βάρος.
Κι ενώ έχεις μια γεμάτη καθημερινότητα, άξαφνα να έρχεται ένας κόμπος στο στομάχι;
Σου έχει τύχει να αναρωτιέσαι τι φταίει και να μην το βρίσκεις πουθενά;
Στην αρχή λες φταίνε οι άλλοι, φταίει η ζωή μου, φταίνε οι γρήγοροι ρυθμοί, τα οικονομικά, η βουή της πόλης, φταίει ότι δεν έχω χρόνο, φταίει μέχρι κι εκείνος ο βλάκας στο δρόμο που στη βγήκε στο φανάρι, φταίει η αυπνία, το ότι γη γυρίζει, φταίνε όλα.
Στην πραγματικότητα όμως, τίποτα από αυτά δε φταίει.
Γιατί τίποτα δεν είναι ικανό να σε βλάψει ή να σε χαλάσει αν εσύ δεν το επιτρέψεις.
Το μόνο που έχει δύναμη πάνω σου, είναι ο εαυτός σου.
Ο εαυτός σου, που είναι λοιπόν;
Είναι παρών στην καθημερινότητα; Ή τον έχεις κλειδώσει σε ένα ντουλάπι ενώ εσύ εκεί έξω τρέχεις να προλάβεις τη ζωή;
Τον προσέχεις;
Τον αγαπάς;
Ή απλά τον αφήνεις να υπάρχει;
Άσε στην άκρη για ένα απόγευμα τις υποχρεώσεις και πήγαινε μια βόλτα με τον εαυτό σου.
Πιάστου την κουβέντα. Ρώτα τον, μα πάνω από όλα άκου τον.
Τι έχει να σου πει, περνάει όντως καλά; Τι θέλει; Τι του λείπει;
Ακόμα κι αν σου πει το πιο παράλογο πράγμα στον κόσμο, αποδέξου τον.
Αν χρειαστεί κιόλας, αστον να ξεσπάσει, να φωνάξει και να κλάψει.
Δώστου σημασία. Γίνε ο γονιός του. Ο γονιός που πάντα ονειρευόσουν να έχεις. Αυτός που δε μαλώνει, μα μόνο συμβουλεύει.
Άστον να είναι ελεύθερος. Κι ας φάει τα μούτρα του, κι ας κάνει λάθος. Δεν σε νοιάζει άλλωστε να είσαι τέλειος, σε νοιάζει να είσαι εσύ.
Μην πιέζεις τον εαυτό σου. ‘Άφησέ τον να γίνει και πάλι παιδί. Ανέμελος, αγνός, αυθόρμητος.
Κάν’του ένα δώρο. Μικρό, μεγάλο, δεν έχει σημασία. Κάν’του ένα δώρο που του αρέσει, ακόμα κι αν είναι το γλειφιτζούρι από το περίπτερο.
Και λίγο πριν η βόλτα αυτή τελειώσει πιάσ’του απαλά το χέρι και αγκάλιασέ τον.
Ψιθυρισέ του στο αυτί ότι τον αγαπάς, μαζί με την καλύτερη συμβουλή: ότι όλα θα πάνε καλά τελικά.
Και κάπως έτσι θα δεις ότι το κενό, το βάρος κι ο κόμπος στο στομάχι, ως δια μαγείας έχουν διαλυθεί.
Πολύ απλά γιατί είσαι και πάλι εκεί.
Εσύ για σένα.
Μέχρι την επόμενη σας βόλτα.
Όταν οι σκέψεις σου κάνουν θόρυβο έχεις 2 επιλογές.
Ή που θα αφήσεις τον ήχο τους να σε ξεκουφάνει ή που θα τις κάνεις λέξεις και θα ταξιδέψεις από τη μελωδία τους.
Σε ένα ταξίδι που η ωμή πραγματικότητα είναι πλεγμένη περίτεχνα με το ιδεατό, δημιουργώντας έναν γόρδιο δεσμό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Κάπως έτσι γράφω ιστορίες που ξεκίνησαν με θαυμαστικά και κατέληξαν με ερωτηματικά.
Ή μήπως το αντίθετο;
