Όταν θάβεις ένα πρόβλημα αποκτά βαθύτερες ρίζες

Προβλήματα υπάρχουν και θα υπάρχουν πάντα στη ζωή μας.
Όταν με κόπο ξεπερνάμε κάποιο, ως δια μαγείας εμφανίζεται ένα άλλο, που συνήθως είναι δυσκολότερο από το προηγούμενο.

Αυτό δεν είναι το λεγόμενο ανικανοποίητο, απλά μια φυσική διαδικασία που μας κάνει μέρα με τη μέρα καλύτερους.

Προβλήματα έχουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε.
Η παιδική μας ηλικία μάς διαμορφώνει κατά ένα τεράστιο ποσοστό, καθώς αποκτάμε τη βασική αντίληψή μας για τον κόσμο. Μια αντίληψη που ριζώνει βαθιά μέσα μας και γίνεται σταδιακά η κοσμοθεωρία μας. Μια αντίληψη που δεν προέρχεται από εμάς, αλλά κυρίως από τους γονείς μας και τα παιδικά μας βιώματα.

Καθώς μεγαλώνουμε, καταλαβαίνουμε ότι τελικά δεν συμφωνούμε με όλα αυτά που μας είχαν πει τότε, με όλα αυτά που κάποτε εμείς οι ίδιοι διατυμπανίζαμε ως απόλυτη άποψή μας. Και σε αυτό το σημείο εντοπίζουμε ήδη το πρώτο πρόβλημα: Δεν είμαστε αυτό που νομίζαμε ότι ήμασταν μέχρι τώρα.

Ο χρόνος περνά και τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται. Αποκτάμε απωθημένα, αποκτάμε κουσούρια, προκαταλήψεις, που κατά κανόνα προέρχονται από σχέσεις που δεν είχαν αίσιο τέλος και από απόψεις και ταμπέλες άλλων. Περνάμε μια φάση που αντιμετωπίζουμε όλους τους ανθρώπους ως σκάρτους, επειδή κάποιος μας πλήγωσε, κάποιος άλλος μας είπε ψέματα, μας εκμεταλλεύτηκε, μας κορόιδεψε.

Πλήθος προβλημάτων, και οι επιλογές πάντα δύο.

Η πρώτη είναι να θάψεις το πρόβλημα. Θάβοντας ένα πρόβλημα, νιώθεις μεγάλη ανακούφιση. Θάβω σημαίνει ξεχνάω, κουκουλώνω, κάνω ότι περνά από το χέρι μου να μη σκέφτομαι. Θάβω σημαίνει ότι δεν κάνω αυτοκριτική, δεν είμαι αντικειμενικός, δεν έχω ανοιχτό μυαλό. Θάβω σημαίνει κατηγορώ τους άλλους, κατηγορώ την κακή μου τύχη, τη μοίρα μου και δεν σκοπεύω να αλλάξω τίποτα.

Η δεύτερη επιλογή είναι να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα. Να φέρεις τα γεγονότα στην επιφάνεια και να τα ξαναβιώσεις ένα ένα. Να διαβάσεις ψυχολογία, να γράψεις τα εσώψυχά σου, να κλάψεις, να θυμώσεις, να εκτονωθείς, μα πάνω από όλα να αναρωτηθείς. Ποιος φταίει; Γιατί συνέβη αυτό που συνέβη; Τι κέρδισα από αυτό; Τι έχασα; Ποιος είναι τελικά ο εαυτός μου; Τι λένε αντικειμενικά οι δικές μου πράξεις; Γιατί φέρομαι όπως φέρομαι;

Η εποχή μας, προστάζει την εύκολη οδό. Δεν υπάρχει χρόνος, ούτε αρκετή ενέργεια για να θέσεις όλα αυτά τα ερωτήματα. Θάβουμε βαθιά ότι μας χαλάει, με σκοπό να μην το βλέπουμε. Συνεχίζουμε σαν να μην τρέχει τίποτα. Πάμε παρακάτω, νομίζοντας ότι όλα είναι καλά, αγνοώντας το γεγονός ότι κάθε μέρα που περνά το θαμμένο πρόβλημα ριζώνει όλο και πιο βαθιά. Παγιώνει την παρουσία του σε έναν μη ορατό κόσμο που λέγεται υποσυνείδητο.

Όμως το υποσυνείδητο την κατάλληλη στιγμή έρχεται στην επιφάνεια και το άλλοτε θαμμένο πρόβλημα που ξεκίνησε από σπόρο, είναι πλέον ένα τεράστιο δέντρο. Έχει αρκετά κλαδιά και παρακλάδια και φαντάζει χαοτικό. Είναι τόσο μεγάλο που είναι αδύνατον πλέον να αγνοήσουμε την παρουσία του.

Κι έτσι αναγκαζόμαστε να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα μετά από 5, 10, 20 χρόνια ή ακόμα και περισσότερο. Αναγκαζόμαστε να γυρίσουμε πίσω και να λύσουμε αυτά που κάποτε θάψαμε, ειδάλλως θα είμαστε για πάντα καταδικασμένοι στο μπέρδεμα και το ανεξήγητο συναίσθημα του κενού.

Ίσως φαντάζει δύσκολο να λύσεις τα «ψυχολογικά» σου, την ώρα που συμβαίνουν, αλλά είναι ο μόνος δρόμος προς ένα καθαρό, ήρεμο, γαλήνιο μυαλό. Είναι ο μόνος δρόμος που δεν έχει παρελθοντικά εμπόδια, δεν έχει απωθημένα, ίντριγκες, παράξενες και ανεξήγητες συμπεριφορές. Είναι ένας δρόμος ανηφορικός, κατηφορικός και με πολλές διακυμάνσεις.

Ένας δρόμος όμως, που αξίζει τον κόπο να διαβείς, γιατί μόνο έτσι θα ανταμώσεις τον αληθινό σου εαυτό.

Μόνο εκεί θα δεις ότι τα «δέντρα» σου δεν είναι θαμμένα απωθημένα, αλλά οι κόποι μιας ζωής. Τα έσπειρες με υπομονή και επιμονή και στο τέλος ανταμείφθηκες με τον καλύτερο καρπό: την αληθινή ευτυχία.