Πόσες φορές την έχουμε ακούσει αλλά δεν μπορέσαμε να τη νοιώσουμε, επειδή δεν προερχόταν από την καρδιά αυτού που την έλεγε, που δεν αισθανθήκαμε αυτό το χάδι που κρύβει μέσα της.
Τις πιο αληθινές συγγνώμες λένε, τις διαβάζεις στα μάτια. Τα μάτια είναι εκείνα που μιλούν πριν από το στόμα. Που δεν χρειάζονται γραμματική και συντακτικό για να αρθρώσουν μια τόση δα μικρή λεξούλα.
Και τα χρόνια περνούν, με μια ανάγκη για τη συγγνώμη που ποτέ δεν άκουσες και που εκλιπαρείς μέσα σου, να την ακούσεις. Και παραιτείσαι κι από την ανάγκη και την επιθυμία και συνεχίζεις, καμώνοντας πως έχεις αποδεχθεί πια, ότι ποτέ αυτή η μικρή λεξούλα δεν θα έρθει στην καρδιά σου. Και προχωράς… προχωράς, συναντάς ανθρώπους, οι άναρθρες συγγνώμες αυξάνονται και προχωράς… προχωράς, γεμίζει το τσουβάλι από την ανάγκη και αποδέχεσαι αυτό που φοβόσουν από πάντα αλλά δεν τολμούσες να παραδεχτείς ούτε στον εαυτό σου. Την ανάγκη της συγγνώμης που ποτέ δεν δέχτηκες κι αποδέχτηκες. Κι αναγκαστικά συνεχίζεις να προχωράς, γιατί πρέπει να προχωρήσεις, δεν έχεις το δικαίωμα να μην το κάνεις, και πρέπει να χαμογελάς και να γελάς και να ευγνωμονείς την κάθε μέρα, για να αρέσεις, και συναντάς κι άλλους ανθρώπους…
Η ανάγκη ξεχνιέται, θάβεται για λίγο, ώσπου να ξεσπάσει και πάλι… γιατί γνωρίζεις πως μια συγγνώμη που δεν ακούστηκε όταν έπρεπε, βαραίνει όλα τα στόματα που θα συναντήσεις. Όλοι οι άνθρωποι που θα συναντήσεις θα κουβαλούν το παράπονο μιας λέξης που πρέπει, απαιτείς πια να την ακούσεις. Με την απαίτηση όμως τι καλό συνέβη; Γνωρίζεις; Τίποτα. Στο υπογράφω.
Κι αφήνεσαι… Λες στον διάολο κι η συγγνώμη. Έτσι πάει η ζωή. Ασυγχώρητη. Μέχρι που όταν παραιτηθείς από την απαίτηση, σου φέρνει η ζωή όσα θέλησες μα δεν τόλμησες να ζητήσεις. Κι εκείνα τα μάτια που θα ψελλίσουν τη λεξούλα που τόσο ανάγκη έχεις. Δεν θα ακούσεις τη λέξη μα θα τη νοιώσεις. Θα σε βρει κατευθείαν στην καρδιά. Θα περιέχει όλες τις συγγνώμες που δεν άκουσες κι η ανάγκη μικραίνει και μικραίνει, γίνεται τόση δα κι έρχεται μια άλλη αίσθηση να πάρει τη θέση της, εκείνη της αγάπης. Κι αγαπάς, αγαπάς… Κι αφήνεσαι και προχωράς… προχωράς… και οι σφιχτές παλάμες σου ανοίγουν κι ανοίγονται, γίνονται φτερά και πετάς… πετάς…
Κι αν η ζωή δεν σου έχει ζητήσει συγγνώμη μην της θυμώνεις…
Εκείνη ξέρει και πρέπει να την εμπιστεύεσαι…
Αλλά, ακόμα κι αν δεν σου αρκούν αυτή τη στιγμή όσα σου γράφω…Σε καταλαβαίνω…
Και είμαι εδώ να σου πω συγγνώμη, για τη συγγνώμη που δεν άκουσες… Και που η ζωή είναι ασυγχώρητη… Συγγνώμη για όλες τις συγγνώμες που έπρεπε να ακούσεις αλλά δεν άκουσες. Συγγνώμη για εκείνες τις φορές που εκλιπαρούσες για την ανάγκη. Σου ζητώ συγγνώμη… αλήθεια… Για την αλήθεια σου που δεν πίστεψαν.
Νοιώθεις τη ζεστασιά των δακρύων μου να ξεπλένουν τη λύπη; Έστω λίγη από την ανάγκη; Έγινε η ζωή λιγάκι πιο ασυγχώρητη;
Σ αγαπώ.
Είμαι η φωνή της καρδιάς…, τίποτα περισσότερο.
