Ζούμε στην εποχή που το θάψιμο – κράξιμο είναι της μόδας. Διαδικτυακά εκφράζεται με όλο και αυξανόμενο ρυθμό, χρόνο με το χρόνο. Το παράδοξο του διαδικτύου, είναι ότι ενώ επώνυμα καταθέτεις το πικρόχολο σχόλιό σου, νομίζεις ότι δεν τρέχει και τίποτα. Θα κλείσεις το λαπτοπ σου και θα επιστρέψεις στη μίζερη ζωή σου.
Κάνοντας μια βόλτα στο Facebook και το Instagram θα δεις άμετρητα σχόλια και status από τους λεγόμενους haters. Το παράδοξο της υπόθεσης είναι το πόσο οικείο μας φαίνεται πλέον όλο αυτό. Άνθρωποι υψηλού -υποτίθεται- επιπέδου εκφράζουν μίσος και κακία εμπλουτισμένα με προσεγμένα σχήματα λόγου και εκφράσεις λόγιες, με μόνο στόχο να ανέβουν στα μάτια του απαίδευτου και ανυποψίαστου «κοινού» τους.
Άντρες στήνουν στον τοίχο άλλους άντρες, τονίζοντας ότι εκείνοι είναι οι γνήσιοι, οι αυθεντικοί. Γυναίκες στάζουν δηλητήριο για άλλες γυναίκες, χωρίς ίχνος αλληλεγγύης. Οι ανειδίκευτοι κοροϊδεύουν τους μορφωμένους και αυτοί με τη σειρά τους σνομπάρουν όποιον δεν έχει σπουδάσει. Οι ομοφυλόφιλοι δέχονται πόλεμο, μα δε διστάζουν να στήσουν και εκείνοι «καρτέρι» στους υποτιθέμενους ομοφοβικούς. Εθνικιστές, ρατσιστές, φιλελεύθεροι παλεύουν καθημερινά για να αποδείξουν ποιοι είναι και πόσο υπερέχουν. Vegan εναντίον κρεατοφάγων, και πάει λέγοντας.
Άνθρωποι της διπλανής πόρτας που έχουν άποψη για όλα, η οποία τυγχάνει να είναι πάντα αρνητική. Μίσος, κακία, θράσος, απέχθεια ακόμα και για θέματα που αφορούν κακοποιήσεις, θανάτους, ΑμεΑ, μικρά παιδιά.
Το άσχημο της υπόθεσης είναι ότι το διαδικτυακό κράξιμο δεν σταματάει εκεί. Η θεωρία εύκολα γίνεται πράξη και το σχόλιο μίσους οδηγεί σε απώλειες. Ανήλικοι αυτοκτονούν ανά χιλιάδες καθημερινά στον πλανήτη, έχοντας πέσει θύματα λεκτικής -και όχι μόνο- βίας, ανυπεράσπιστα ζώα γίνονται έρμαιο στα χέρια σαδιστικών συμπεριφορών, οι βιασμοί αυξάνονται γιατί «τα ‘θελε», οι σχέσεις σβήνουν και όλο και περισσότεροι άνθρωποι αποξενώνονται και βυθίζονται στην κατάθλιψη.
Ευτυχώς πάντα υπάρχει και η άλλη πλευρά. Αυτοί που δεν χρειάζεται να μειώσουν το διπλανό τους για να ανέβουν. Άνθρωποι ήπιων τόνων που επιλέγουν να γυρνούν την πλάτη σε ό,τι δεν ταιριάζει στην αισθητική τους, διακριτικά και πολιτισμένα. Επιλέγουν να εκφράσουν τις απόψεις τους και να διαφωνήσουν, όπως αρμόζει στο πραγματικά υψηλό επίπεδο.
Αρκεί όμως αυτό; Αρκεί η νορμάλ μερίδα του πληθυσμού, που δεν εμπλέκεται σε διαδικτυακές «κατινιές», απλά να υπάρχει σιωπηλά, δίνοντας το θετικό παράδειγμα;
Ένα κακό σχόλιο, αύριο θα είναι ένας φόνος, ένας βιασμός, μια αυτοκτονία.
Ας καταλάβουμε λοιπόν, ότι ένας hater του διαδικτύου είναι πολύ πιο επικίνδυνος απ’ότι φαντάζει και ας τον σταματήσουμε.
Η αφύπνιση και η πράξη είναι καθήκον όλων μας.
Όταν οι σκέψεις σου κάνουν θόρυβο έχεις 2 επιλογές.
Ή που θα αφήσεις τον ήχο τους να σε ξεκουφάνει ή που θα τις κάνεις λέξεις και θα ταξιδέψεις από τη μελωδία τους.
Σε ένα ταξίδι που η ωμή πραγματικότητα είναι πλεγμένη περίτεχνα με το ιδεατό, δημιουργώντας έναν γόρδιο δεσμό αισθήσεων και παραισθήσεων.
Κάπως έτσι γράφω ιστορίες που ξεκίνησαν με θαυμαστικά και κατέληξαν με ερωτηματικά.
Ή μήπως το αντίθετο;
